Przyjęte przez Zgromadzenie Ogólne (pełniące funkcję organu decyzyjnego)
Rezolucja 181 (z 29 listopada 1947 r.). Przyjęcie planu podziału: Palestyna zostaje podzielona na dwa niezależne państwa, arabskie i żydowskie, zaś Jerozolima ma pozostać strefą międzynarodową pod kontrolą ONZ.
Rezolucja 194 (z 11 grudnia 1948 r.). Uchodźcy którzy tego pragną powinni móc „powrócić do swoich domów najszybciej, jak będzie to możliwe i żyć w pokoju obok swoich sąsiadów”, pozostałym należy wypłacić odszkodowania „w ramach rekompensaty”. Utworzenie Komisji Narodów Zjednoczonych do Spraw Pojednania w Palestynie.
Rezolucja 302 (z 8 grudnia 1949 r.). Utworzenie Agencji Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) .
Przyjęte przez Radę Bezpieczeństwa
Rezolucja 236 (z 11 czerwca 1967 r.). [W przeddzień Wojny Sześciodniowej] Rada Bezpieczeństwa żąda zawieszenia broni i natychmiastowego zaprzestania wszelkich akcji zbrojnych w ramach konfliktu między Izraelem a Egiptem, Jordanią i Syrią.
Rezolucja 237 (z 14 czerwca 1967 r.). Rada Bezpieczeństwa wzywa Izrael, by zapewnił „gwarancje, dostatek i bezpieczeństwo mieszkańcom stref, w których prowadzone były operacje wojskowe” oraz umożliwił powrót uchodźcom.
Rezolucja 242 (z 22 listopada 1967 r.). Rada Bezpieczeństwa potępia „zajmowanie terytorium drogą działań wojennych” i żąda „wycofania izraelskich sił zbrojnych z terytoriów okupowanych”. Potwierdza „nienaruszalność granic i polityczną suwerenność” wszystkich państw w regionie.
Rezolucja 250 (z 27 kwietnia 1968 r.). Rada Bezpieczeństwa sugeruje Izraelowi, by zrezygnował z organizacji defilady wojskowej planowanej na 2 maja 1968 r. w Jerozolimie, uznając, że zwiększy ona „napięcie w regionie”.
Rezolucja 251 (z 2 maja 1968 r.). Rada Bezpieczeństwa wyraża ubolewanie nad faktem przeprowadzenia defilady wojskowej w Jerozolimie „wbrew” rezolucji 250.
Rezolucja 250 (z 27 kwiecień 1968 r.). Rada Bezpieczeństwa uznaje za „nieważne” wszystkie podejmowane przez Izrael krok, w tym „wywłaszczenie ziemi i nieruchomości”, których celem jest „zmiana statusu Jerozolimy” i wzywa Izrael, by powstrzymał się przed podejmowaniem takich kroków.
Rezolucja 267 (z 3 czerwca 1969 roku). Rada Bezpieczeństwa potępia „wszelkie podejmowane [przez Izrael] kroki mające zmienić status Jerozolimy”.
Rezolucja 340 (z 25 października 1973 r.). [W następstwie wojny Jom Kipur] utworzenie Drugich Doraźnych Sił Narodów Zjednoczonych (UNEF-II), których zadaniem będzie „czuwanie nad przestrzeganiem zawieszenia broni między siłami egipskimi a izraelskimi” oraz zapewnienie „przegrupowania” tychże wojsk.
Rezolucja 446 (z 22 marca 1979 r.). Rada Bezpieczeństwa żąda zaprzestania „izraelskich praktyk mających na celu utworzenie osiedli żydowskich na terytoriach palestyńskich oraz innych terytoriach arabskich okupowanych od 1967 r.”, uznaje, że owe praktyki „w świetle prawa są nieważne” oraz domaga się od Izraela przestrzegania Konwencji Genewskiej dotyczącej ochrony ludności cywilnej w czasie wojny.
Rezolucja 468 (z 8 maja 1980 r.). Rada Bezpieczeństwa uznaje za „nielegalne” wysiedlenie palestyńskich notabli z miast Hebron i Halhul przez izraelskie władze wojskowe oraz wzywa do cofnięcia tej decyzji.
Rezolucja 592 (z 8 grudnia 1986 r.). Rada Bezpieczeństwa zwraca uwagę, że Konwencja Genewska dotycząca ochrony ludności cywilnej w czasie wojny „ma zastosowanie również na palestyńskich i innych arabskich terytoriach okupowanych przez Izrael od 1967 r.”. Potępia „wojsko izraelskie, które otworzyło ogień do studentów” [Uniwersytetu Bir Zejt], zabijając i raniąc.
Rezolucja 605 (z 22 grudnia 1987 r.). Rada Bezpieczeństwa potępia poczynania Izraela, które „stanowią pogwałcenie praw człowieka wobec ludności palestyńskiej na terytoriach okupowanych, a w szczególności używanie ostrej broni, zabijanie i zadawanie ran palestyńskim cywilom”.
Rezolucja 607 (z 5 stycznia 1988 r.). Rada Bezpieczeństwa wzywa Izrael, by „zaprzestał wysiedlania palestyńskiej ludności cywilnej na terytoriach okupowanych” i przypomina mu, że zobowiązany jest do przestrzegania zasad ustalonych w Konwencji Genewskiej.
Rezolucja 608 (z 14 stycznia 1988 r.). Rada Bezpieczeństwa wzywa Izrael do „unieważnienia nakazów wysiedlenia wydanych wobec palestyńskiej ludności cywilnej oraz umożliwienia natychmiastowego i bezpiecznego powrotu” wszystkim osobom dotychczas wysiedlonym.
Rezolucja 636 (z 6 lipca 1989 r.). Rada Bezpieczeństwa wzywa Izrael, by zgodnie z jej wcześniejszymi rezolucjami oraz ustaleniami Konwencji Genewskiej „natychmiast wstrzymał wysiedlanie kolejnych palestyńskich cywilów” oraz umożliwił powrót osobom dotychczas wysiedlonym.
Rezolucja 641 (z 30 sierpnia 1989 r.). Rada Bezpieczeństwa wyraża „ubolewanie z powodu faktu, że Izrael, jako państwo okupujące, dokonuje nieprzerwanie wysiedleń palestyńskiej ludności cywilnej” i wzywa go, by umożliwił powrót wszystkim wysiedlonym.
Rezolucja 672 (z 12 października 1990 r.). [Po zakłóceniu spokoju Wzgórza Świątynnego] Rada Bezpieczeństwa potępia „akty przemocy dokonane przez wojsko izraelskie” [na terenie Haram asz-Szarif i w innych świętych miejscach Jerozolimy] i wzywa Izrael do „skrupulatnego wywiązywania się ze spadających nań obowiązków prawnych i odpowiedzialności” wobec ludności cywilnej terytoriów okupowanych.
Rezolucja 673 (z 24 października 1990 r.). Rada Bezpieczeństwa potępia fakt, że Izrael odmówił zastosowania się do rezolucji 672.
Rezolucja 681 (z 20 grudnia 1990 r.). Rada Bezpieczeństwa wzywa Izrael do respektowania Konwencji Genewskiej.
Rezolucja 694 (z 24 maja 1991 r.). Rada Bezpieczeństwa uznaje, że cztery kolejne przypadki wysiedlenia palestyńskich cywilów w maju 1991 r. dokonane przez wojsko izraelskie stanowią pogwałcenie Konwencji Genewskiej.
Rezolucja 799 (z 18 grudnia 1992 r.). Rada Bezpieczeństwa potępia kolejną falę wysiedleń w grudniu 1992 r., podkreślając, że praktyki te są sprzeczne ze zobowiązaniami międzynarodowymi, jakie nakłada na Izrael Konwencja Genewska. Rada potwierdza niezależność i integralność terytorialną Libanu.
Rezolucja 904 (z 18 marca 1994 r.). [W następstwie masakry w Hebronie] Rada Bezpieczeństwa wzywa Izrael do zastosowania niezbędnych środków „w celu zapobieżenia sprzecznym z prawem aktom przemocy dokonywanych przez żydowskich osadników” wobec palestyńskiej ludności cywilnej.
Rezolucja 1322 (z 7 października 2000 r.). [W następstwie wybuchu drugiej intifady] Rada Bezpieczeństwa wyraża ubolewanie z powodu eskalacji przemocy i potępia „używanie niewspółmiernej siły przeciwko Palestyńczykom”. Domaga się, by Izrael wypełnił zobowiązania, jakie nakłada nań Konwencja Genewska.
Rezolucja 1397 (z 12 marca 2002 r.). Rada Bezpieczeństwa żąda „natychmiastowego wstrzymania wszelkich aktów przemocy, w tym aktów terroru, prowokacji, podburzania i niszczenia” i wzywa Izraelczyków i Palestyńczyków do współdziałania, celem ponownego podjęcia negocjacji.
Rezolucja 1402 (z 30 marca 2002 r.). Rada Bezpieczeństwa wzywa do natychmiastowego zawieszenia broni oraz „wycofania oddziałów izraelskich z palestyńskich miast”.
Rezolucja 1405 (z 19 kwietnia 2002 r.). Rada Bezpieczeństwa oświadcza, że „istnieje pilna potrzeba, by organizacje medyczne i humanitarne miały swobodny dostęp do palestyńskiej ludności cywilnej”.
Rezolucja 1435 (z 24 września 2002 r.). Rada Bezpieczeństwa domaga się „jak najszybszego wycofania izraelskich wojsk okupacyjnych z palestyńskich miast” oraz żąda, by Izrael niezwłocznie wstrzymał operacje mające na celu „niszczenie palestyńskiej infrastruktury cywilnej”. Domaga się również, by władze Autonomii Palestyńskiej „pociągnęły do odpowiedzialności karnej osoby zaangażowane w organizowanie aktów terrorystycznych”.
Rezolucja 1515 (z 19 listopada 2003 r.). Rada Bezpieczeństwa potwierdza swoje „poparcie dla wizji regionu, w którym oba państwa, Izrael i Palestyna, będą istniały obok siebie w ramach bezpiecznych i uznanych granic”, a co za tym idzie domaga się, aby obie strony konfliktu przyjęły na siebie zobowiązania wynikające z „mapy drogowej”.
Rezolucja 1544 (z 19 maja 2004 r.). Rada Bezpieczeństwa domaga się od Izraela przestrzegania „zobowiązań, które nakłada nań międzynarodowe prawo humanitarne”, a w szczególności „nałożonych na niego zobowiązań, by powstrzymał się od niszczenia domów mieszkalnych”.
Rezolucja 1850 (z 16 grudnia 2008 r.). Rada Bezpieczeństwa wyraża poparcie dla negocjacji zapoczątkowanych w Annapolis i zobowiązuje strony konfliktu do „powstrzymania się od podejmowania jakichkolwiek kroków, które mogłyby podważyć zaufanie” oraz do „niepoddawania w wątpliwość kwestii wchodzących w zakres negocjacji”.
Rezolucja 1860 (z 8 stycznia 2009 r.). [Po rozpoczęciu ofensywy armii izraelskiej w Strefie Gazy] Rada Bezpieczeństwa żąda „natychmiastowego ogłoszenia trwałego i w całości respektowanego zawieszenia broni, którego następstwem będzie całkowite wycofanie wojsk izraelskich ze Strefy Gazy. Domaga się umożliwienia organizacjom medycznym i humanitarnym swobodnego dostępu do Strefy Gazy.
